به گزارش چشمه لر ، اپیزود اول -سرمایه، اول کلیدِ حرکت بخشی به حوزه تولید در هر منطقه می‌باشد، تولید بیشتر باعث اشتغال برای عموم جامعه شده و هر چه در مسیر تولید پیش‌تر رویم به همان میزان برای کاهش تورم گام برداشته‌ایم که برآیند تمام این موارد باعث ایجاد تبعات مثبت اجتماعی می‌شود.

عناصر تاثیر گذار و تاثیرپذیر در گزاره اشتغال که جوانان ازعدم دسترسی به آن در رنج هستند، باید متغیرهای فکری مسئولان را جهت دهی کرده و بر این اساس در پی تدبیری بنیادی و زیر ساختی و نه مقطعی و مُسَکن‌وار برای آن باشند.

اشتغال از کانال تولید عبور می‌کند، تجلیات همگرایی این دو مقوله، الزام جذب سرمایه گذاران کلان و بهره برداری از ظرفیت شرکت‌های بزرگ سرمایه‌گذاری را مبرهن می‌سازد. نتیجه آنکه حتی با یک نگاه عرفی مسائل پیرامون تولید و اشتغال را ذو ابعاد دانسته و این‌ها را تک علیتی بررسی نمی‌کنیم. بلکه تمام ملزومات را کنار هم می‌بینیم.

گفتمان علی نیکزاد نائب رئیس دوم مجلس شورای اسلامی در حوزه استان اردبیل، دقیقاً منطبق با این مقدمه و نتیجه است که اولاً این استان از نبود اشتغال رنج می‌برد ثانیاً راه رهایی از این درد افزایش تولید بوده که مستلزم جذب حمایت و سرمایه گذاران ملی است.

گفتمان عملکردی نیکزاد بر پایه این محور استوار است که توسعه سیاسی و ملی در گرو توسعه اقتصادی است. او توسعه اقتصادی را مقدم بر رقابت‌های جناحی، منفی و بی‌تاثیر دانسته و لذا تمام نشدها و آرزوهای این استان را نرم نرمک به یقین تبدیل می‌کند.

نظر به اینکه جذب سرمایه گذار بایستی در چهارچوب نیازهای جاری آن منطقه باشد لذا این اقدام دانشی مدیریتی را می‌طلبد که از هدر رفت سرمایه‌ها نیز جلوگیری شود.

نیکزاد بر پایه همین دانش و به صورت زیرکانه به سراغ رایزنی با سازمان‌هایی نظیر ایدرو، ایمیدرو و شستا رفته است؛ به گونه‌ای که رایزنی‌های موفقیت‌آمیزی نیز برای حضور این سازمان‌های سرمایه‌گذاری در استان داشته است.

با بررسی و دقت نسبت به رشد سالیانه اقتصادی استان اردبیل در کشور، به اهمیت این سبک حرکات بیش‌تر پی می‌بریم. منش مدیریتی که نیکزاد پیش گرفته است چیزی فرا‌تر از استخدام‌های انفرادی و .‌‌.. بوده بلکه این گفتمان در صدد تحقق در مقام عمل ترمیم مشکلات ساختاری می‌باشد.

نیکزاد بر خلاف پلورالیسم سیاسی موجود حرکت نمی‌کند بلکه در کنار تئوری‌های موجود، با سبک مخصوص به خود – که همان تحرک علی رغم وجود تنگنا – فرآیند‌های فکری‌اش را پیش می‌برد و از این حیث امید و خود باوری را به فضای سیاسی استان تزریق می‌کند.

نیکزاد در تبدیل ظرفیت سیاسی خویش به امکان تحرکات تولیدی و اقتصادی در منطقه به نیکی عمل می‌کند و می‌شود گفت «نیکزاد یکی برای همه» اما اینکه مدیران مستقر استانی از امکان‌های به وجود آمده توسط وی، چگونه بهره برداری خواهند کرد جای بررسی دارد.

این سلسله ادامه دارد…

یادداشت: محمد صادق کریمی